Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

«Κυριακή της Ορθοδοξίας - Σχολικό Μνημόσυνο - Διατήρηση της σχολικής παράδοσης»

Λυκούδι, ΣΧΟΛΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 2014

Κυρίες και κύριοι…

Εάν έχει νόημα να αναφερθώ σήμερα σε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της προεδρικής θητείας μου, λίγο πριν λήξει, θα ξεχώριζα-χωρίς δεύτερη σκέψη- τα εξαιρετικά συναισθήματα που ζούσα κατά τη διοργάνωση του Σχολικού μας Μνημόσυνου.

Η συνάντηση του Χωριού μας με τη σχολική εκπαίδευση-και μάλιστα σε συνθήκες ξένης κυριαρχίας-έχει τα χαρακτηριστικά μεγάλου ιστορικού γεγονότος. Η βαθύτερη συνειδητοποίησή του κάθε φορά που η Τοπική Κοινότητα διοργανώνει το Σχολικό Μνημόσυνο, ως Μνήμη και Συνέχεια, φορτίζει συγκινησιακά ακόμα περισσότερο.

Κυρίες και κύριοι…

Η εικόνα του τότε κόσμου ήταν, βέβαια, ριζικά διαφορετική από τη σημερινή. Στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στη Χώρα μας, παντού. Αυτοκρατορίες έδυαν στη δύση της ύπαρξης τους. Νεογέννητα εθνικά κράτη πρωτο-αντίκρυζαν τον ήλιο της Ιστορίας. Για το Νεοελληνικό κράτος η δική του εθνογένεση αποδείχθηκε δύσκολη γέννα. Η περιοχή μας, το γνωρίζετε όλοι, παρέμεινε σε καθεστώς οθωμανικής κυριαρχίας έως το 1912. Και είναι, πράγματι, κατόρθωμα να κινηθεί κανείς -μέσα σε ένα τέτοιο ιστορικό περιβάλλον- όπως κινήθηκε ο τότε ιερέας του Χωριού μας, παπα-Αλέξης, και να πετύχει την ίδρυση του Μονοτάξιου Σχολείου Λυκουδίου το 1885. Η σχετική αφήγηση είναι λίγο-πολύ γνωστή.

Ο παπα-Αλέξης φτάνει μέχρι και το Άγιο Όρος για οικονομική βοήθεια. Αντί χρημάτων του προσφέρουν άμφια, καλοδεχούμενα και αυτά. Τα πουλάει στις Μονές Ολυμπιώτισσας και Σπαρμού. Για την ανέγερση, όμως, του Σχολείου χρειάζονται περισσότερα. Οι δυσκολίες παραμένουν…

Το σπίτι αυτό πώς θα κτιστεί
Τις πόρτες ποιος θα βάλει
Που ’ναι τα χέρια λιγοστά
Κι ασήκωτες οι πέτρες

Αγωνιά στο δικό του «Χτίσιμο» ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος.
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, απαντά η ίδια Μούσα του Ποιητή, και συνεχίζει:

Σώπα, τα χέρια στη δουλειά
Τρανεύουν κι αυγαταίνουν
Και μην ξεχνάς, ολονυχτίς
Βοηθάν κι οι αποθαμένοι

Οι Αποθαμένοι!

Η ιδέα να καθιερωθεί Σχολικό Μνημόσυνο εις μνήμη των αποθαμένων συγγενών μας και υπέρ της ανέγερσης και λειτουργίας του Σχολείου, γίνεται Σχολείο για τις κατοπινές γενιές.
Η καθιέρωση του Μνημόσυνου λύνει προβλήματα οικονομικών πόρων και καλλιεργεί συγχρόνως την αρετή της προσφοράς υπέρ των κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η Παιδεία.
Αποτελεί και για μας σήμερα ισχυρή ηθική δέσμευση έναντι των προγόνων μας και ιερή υπόσχεση ότι θα προσέχουμε σαν τα μάτια μας το σημερινό Δημοτικό Σχολείο. Το Σχολείο μας.!